Op 6 juni 1991 stelde Filip Dewinter op een Vlaams Blok-congres in Antwerpen “70 voorstellen ter oplossing van het vreemdelingenprobleem” voor. Het was vooraf niet bekend dat Dewinter er zijn zeventigpuntenplan zou voorstellen, maar het Anti-Fascistisch Front (AFF) mobiliseerde toch maar tegen het congres met een statische bijeenkomst schuin tegenover de congreszaal, zijnde het OCMW-centrum Elzenveld dat intussen verpatst is voor de inrichting van een vijfsterrenhotel. In die zin is er een parallel met dertig jaar later. Ook nu was niet vooraf bekend dat het Vlaams Belang op haar immigratiecongres in Gent een puntenplan zou voorstellen, nog wel een honderdpuntenplan. En ook nu was er protest. Maar deze keer werd de congreszaal hermetisch afgesloten van de antifascistische betogers – al slaagden vierentwintig actievoerders in een symbolische actie aan de congreszaal terwijl enkele honderden mensen verderop betoogden (foto hierboven: Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken met de vuist op het spreekgestoelte bij het immigratiecongres op 12 november 2023 © Facebook).
Het zeventigpuntenplan telde tien hoofdstukken. 1. De bevolking informeren en de bevoegdheden centraliseren (met als eerste voorstel om de bevolking te informeren paradoxaal genoeg het opdoeken van het Koninklijk Commissariaat voor het Migrantenbeleid, intussen Unia en Myria). 2. De eigenheid van ons volk beschermen (met onder andere geen stemrecht voor vreemdelingen en de erkenning van de islam intrekken). 2. De eigenheid van ons volk beschermen (met onder andere geen stemrecht voor vreemdelingen en geen subsidies voor vreemdelingenorganisaties). 3. Het ‘eigen volk eerst’-principe toepassen voor werk, sociale huisvesting en sociale voorzieningen. 4. De nationaliteitswetgeving verstrakken (met onder andere de automatische toekenning van de nationaliteit stoppen en de dubbele nationaliteit onmogelijk maken). 5. De immigratiestop waterdicht maken (met onder andere het systeem van familieherenigingen afschaffen en gesloten opvangcentra voor asielzoekers oprichten).
6. Harde aanpak van criminelen en illegalen (met onder andere mensen zonder geldige verblijfspapieren daadwerkelijk uitzetten en verhoogde politieaanwezigheid en -controle). 7. De ontwikkelingshulp reorganiseren (met onder andere de economische samenwerking tussen Europa en Noord-Afrika verbeteren en het inventariseren van de bedrijven die willen investeren in Turkije en Noord-Afrika). 8. De terugkeer bespoedigen (met onder andere de sociale zekerheid splitsen tussen Europese en niet-Europese gerechtigden, en invoering van een belasting op de tewerkstelling van niet-Europese vreemdelingen). 9. Een ontmoedigingspolitiek voeren (met onder andere het afschaffen van kinderbijslag voor kinderen opgevoed in het buitenland en beperken van de sociale uitkeringen voor niet-Europeanen). 10. De terugkeer organiseren (met onder andere bilaterale akkoorden afsluiten met de landen van herkomst voor vreemdelingen die men wil terugsturen, en onmiddellijke terugkeer van mensen zonder geldige verblijfspapieren, criminelen en werklozen). Wat blijft er hiervan over en wat is het verschil met het honderdpuntenplan?
Het honderdpuntenplan telt eveneens tien hoofdstukken, maar heeft andere hoofdstukken en een andere volgorde voor de gelijkaardige hoofdstukken – de concrete maatregelen zijn vaak dezelfde, vaak een verfijning van de principiële maatregelen uit het zeventigpuntenplan. 1. Paradigmashift: Fort Europa. Waarbij het Vlaams Belang ervoor pleit om niets meer dan de Europese regels toe te passen, of zelfs minder zoals Denemarken doet dat met de toetreding tot de Europese Unie bekwam dat ze aparte regels kan uitvaardigen inzake immigratie. Eén van de maatregelen uit het honderdpuntenplan is dat “Ontwikkelingshulp, investeringen van bedrijven, handelsvoordelen en samenwerkingsverbanden moeten gekoppeld worden aan de bereidheid van derde landen om de illegale migratie naar Europa tegen te gaan en uitgewezen onderdanen terug te nemen.” Dat is een hardere houding tegenover andere landen, want in hoofdstuk 7 van het zeventigpuntenplan wilde men nog die andere landen aantrekkelijk maken voor terugkeer van migranten.
2. Immigratiebeleid op nationaal niveau maximaal verstrakken. Met veertien maatregelen om de gezinshereniging te beperken, wat weinig anders is dan de familieherenigingen afschaffen uit hoofdstuk 5 van het zeventigpuntenplan, en negentien (!) maatregelen om de mogelijkheden op asiel te beperken, wat een juridisch-technische uitwerking is van het principe uit hoofdstuk 5 van het zeventigpuntenplan om enkel nog Europese vluchtelingen op te vangen. 3. Inburgering en verblijf. Het Vlaams Belang bekwam al dat de regering-Jambon, met minister Bart Somers als uitvoerder, 90 euro vraagt per vormingspakket en 90 euro per examen voor de mensen die verplicht worden zich in te burgeren. Het Vlaams Belang wil dit bedrag nu verhogen tot de totale kosten van het inburgeringstraject, zijnde 4.500 euro. Ook moet de subsidie stopgezet worden voor verenigingen die verwijzen naar etnisch-culturele gemeenschappen. Op het congres in Gent werd onder andere KifKif met name genoemd. Dat laatste is niets anders dan maatregel 10 uit het zeventigpuntenplan ‘Geen subsidies voor vreemdelingenorganisaties’. 4. Illegaal verblijf tegengaan. Een set van maatregelen omwille van de vaststelling dat vreemdelingen toch naar ons land trekken, spijts het zeventigpuntenplan. 5. De nationaliteitswetgeving verstrakken. Het is een actualisering van hoofdstuk 4 uit het zeventigpuntenplan.
6. De terugkeer opvoeren, met onder andere de capaciteit van gesloten terugkeercentra opvoeren. Karl van den Broeck toonde zaterdag bij Apache aan dat dit enorm veel geld zou kosten en onmogelijk is écht uit te voeren. Maar Filip Dewinter & Co laten zich niet leiden door praktische uitvoeringsmodaliteiten. Voor de rest is dit de mensonterende uitvoering van principes uit het zeventigpuntenplan. Hoofdstuk 7. ‘Fraude en misbruik streng bestraffen’ bevat maatregelen als mensen die deelnemen aan een hongerstaking op een zwarte lijst zetten en het optrekken van boetes voor het kraken van panden. Het Vlaams Belang past haar programma aan in functie van nieuwe actiemethodes. 8. De sociale zekerheid afschermen. Wat we onder andere terugvinden in de hoofdstukken 8 en 9 van het zeventigpuntenplan.
9. Arbeidsmigratie, met geen versoepeling van de economische migratie. Als geen volk gevonden wordt in Vlaanderen, vervolgens Wallonië en dan Europa, zouden “in het laatste geval enkel arbeidsmigranten toegelaten worden uit cultureel verwante landen”. Chris Janssens heette anderzijds op het congres in Gent Indische migranten desgevallend welkom, terwijl die qua godsdienst toch niet meteen verwant zijn met de overwegend min of meer katholieke gelovigen in Vlaanderen. Kent hij de partijvoorstellen niet goed? 10. Onder varia wordt tenslotte gesteld dat het gemeentelijk stemrecht voor niet-Europese vreemdelingen moet worden afgeschaft, zoals ook het Federaal Migratiecentrum (Myria). Wat al in de hoofdstukken 2 en 1 vermeld werd in het zeventigpuntenplan.
Over het gisteren goedgekeurd honderdpuntenplan van het Vlaams Belang gaan nog vele analyses volgen. Zelf hebben we ons omwille van de ideale lengte van een internetartikel moeten beperken, maar bijvoorbeeld de bij het honderdpuntenplan geëiste niet-erkenning van de islam stond ook al in het zeventigpuntenplan. Het honderdpuntenplan is in essentie een concretisering van het zeventigpuntenplan uit 1991. Er zijn een paar verschillen omdat de realiteit van 1991 achterhaald is in 2023, maar daar staat tegenover dat andere punten uit het zeventigpuntenplan op de lijn worden gebracht van een verrechtsing die bij ons en elders in Europa plaatsvond. Misschien is het voornaamste verschil dat er nu over het honderdpuntenplan minder verontwaardiging komt dan destijds over het zeventigpuntenplan dat leidde tot het cordon sanitaire voor het Vlaams Blok. Laat ons hopen dat we ongelijk krijgen.
Antifascista Siempre 