Er was één goede reden om voorbije dinsdag 26 september 2021 naar De Afspraak met Bart Schols te kijken: Paul Verhaeghe (65 j., UGent) heeft de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en blikt in een nieuw boek terug naar veertig jaar psychotherapie, relaties en samenleving. Maar eerst moesten we luisteren naar Vlaams parlementsvoorzitter Liesbeth Homans (N-VA) die met de frisheid van een verlepte bloem de financiële regeling voor parlementsleden verdedigde, en naar Mia Doornaert die nog eens voor De Afspraak was uitgenodigd. Deze keer als Frankrijkkenner. Alsof er geen andere Frankrijkkenners zijn. Doornaert verdedigde de Franse auteur, polemist en mogelijke presidentskandidaat Éric Zemmour als iemand die “ongelofelijk intelligent” is, die weliswaar “met de twee voeten vooruit” debatteert. Dat Zemmour veeleer de haatspraak aan elkaar rijgt – zoals Mediapart aantoonde in een artikel op 18 september 2021 dat Apache inmiddels vertaalde – wilde Doornaert niet zeggen. Is Zemmour een “Franse Trump”, zoals De Afspraak suggereerde? Dat is volgens Doornaert te gek voor woorden. Jean-Luc Mélenchon, dát is volgens Mia Doornaert een “Franse Trump”. De linkse Mélenchon heeft nochtans nooit, zoals Donald Trump, een belastinghervorming verdedigt die vooral de superrijken ten goede komt. Integendeel.
Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Voorbije donderdag 28 september 2021 verdedigde Mia Doornaert in De Standaard Éric Zemmour nogmaals als iemand met een mateloze liefde voor Frankrijk. Volgens Doornaert houdt Zemmour “een gepassioneerd pleidooi voor het behoud van een Frankrijk van citoyens dat de diverse klassen en migranten met elkaar blijft verbinden in één Frans verhaal”. La Doornaert vervolgde: “Er wordt steeds weer herhaald dat hij veroordeeld is wegens ‘racisme’. Dat is hij niet. Hij is in 2011 veroordeeld voor ‘provocatie tot raciale discriminatie’ wegens een uit zijn verband gelichte zin in een tv-debat, en in 2018 wegens ‘provocatie tot haat tegen moslims’. Provocatie dus. Hij laat zich nu eenmaal niet afschrikken door de intellectuele terreur die kritiek op de islam gelijkstelt met islamofobie en daarmee met racisme.”
De Franse krant Libération heeft op 8 september 2021, in een artikel dat niet achter een betaalmuur verscheen, verduidelijkt voor wat Zemmour definitief veroordeeld is: de eerste veroordeling is voor het goedpraten van veelvuldige controles op Zwarten en Arabieren, en het goedpraten van het niet aanwerven van Zwarten en Arabieren; de tweede veroordeling is voor het “aanzetten tot religieuze haat”, waarbij “moslims als geheel” geviseerd werden en er “een impliciet aanzetten tot discriminatie” is. Libération citeert letterlijk uit de arresten. Wij hebben er op 14 september al naar verwezen, en Christophe Callewaert (De Wereld Morgen) heeft er in een reeks tweets op 29 september nog eens op gewezen. Maar Mia Doornaert blijft hierna in De Standaard van 30 september bij haar interpretatie van de feiten. Ziende blind dus.
Gelukkig werd Doornaert gisteren De Standaard terechtgewezen door Ruud Goossens, in een paginagroot artikel onder de kop De rode loper voor een haatzaaier. Terwijl Zemmour op een congres ingericht door Marion Maréchal, de kleindochter van Jean-Marie Le Pen, net niet opriep tot de burgeroorlog die hij al jaren voorspelt, is hij “nóg alomtegenwoordiger (…) in de Franse media dan hij al was”. Maar liefst 3,8 miljoen mensen keken naar het televisiedebat tussen Mélenchon en Zemmour donderdag 23 september 2021, en de herhaling op YouTube werd nog eens 2,7 miljoen keren bekeken. Tientallen journalisten volgden de voorstelling van Zemmours jongste boek La France n’a pas dit son dernier mot, zie de foto bij de tweet van Zemmour hieronder. Er gaat geen dag voorbij of Zemmour is op een of andere televisiezender te zien en te horen (foto helemaal bovenaan © YouTube), terwijl Zemmour tussendoor ook nog met de nodige (?) persbelangstelling op bezoek ging bij de Hongaarse premier Viktor Orbán. Om het met Ruud Goossens te zeggen: “De man die altijd klaagt over de dictatuur van ‘la bien-pensance’, van de verstikkende politieke correctheid, krijgt bijna geen kans meer om één dag te zwijgen.”
Éric Zemmour bracht gisteren, zaterdag 2 oktober 2021, 1.500 mensen op de been voor de voorstelling van zijn jongste boek in Lille (Rijsel). Hij heeft nog steeds niet gezegd of hij zich inderdaad kandidaat zal stellen voor de presidentsverkiezingen in april volgend jaar. Zemmour houdt de spanning erin, tot ergernis van Marine Le Pen en klassiek rechts in Frankrijk die vrezen stemmen te verliezen en de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen niet te halen als Zemmour zich inderdaad kandidaat zou stellen voor de presidentsverkiezingen. Intussen drijft Zemmour de al bekende kandidaten voor die presidentsverkiezingen nog meer naar rechts. Michel Barnier, de voormalige Brexit-onderhandelaar, wil graag de kandidaat zijn voor Les Républicains en belooft een moratorium op de immigratie gedurende drie tot vijf jaar. Emmanuel Macron kondigde de voorbije week aan dat de visa voor Marokkanen, Algerijnen en Tunesiërs beperkt worden. En Marine Le Pen liet weten dat ze een referendum over de immigratie wil.
Ruud Goossens nog eenmaal citerend: “Het is niet omdat een uiterst rechtse agitator een bovengemiddeld aantal boeken heeft gelezen, literair en lichtvoetig uit de hoek kan komen en zich in een net pak hijst, dat hij plots ongevaarlijk wordt. Dat ondervonden ze in Nederland de afgelopen jaren met Thierry Baudet. Zemmour en Baudet, daar zie je welke infernale dynamiek je krijgt wanneer massamedia in de ban raken van een operette-intellectueel.” Het is hoog tijd dat de media zich bezinnen over hun rol. Ze zijn niet alleen toeschouwer en verslaggever, ze spelen ook een actieve rol in het voorschotelen van een (on)gewenst maatschappijbeeld.
Antifascista Siempre 