Het is deze week exact tien jaar geleden dat Vlaanderen afscheid nam van Marie-Rose Morel. Ze overleed op 8 februari 2011 na twee jaar strijd tegen baarmoederkanker. In de kathedraal van Antwerpen, waar op 12 februari 2011 de afscheidsplechtigheid plaatsvond, waren alle 1.100 stoelen bezet, en buiten stonden nog honderden mensen om een laatste eer te betuigen. Dat ze na het ontdekken van het reilen en zeilen binnen het Vlaams Blok/Belang overhoop lag met Filip Dewinter pleit voor haar. Dat ze de enige van het Vlaams Belang was waarmee Steve Stevaert liever niet in debat ging, bewijst wat een gevaarlijke tegenstandster ze was.
Marie-Rose Morel, waar ze ook was viel ze op. Terwijl ze aan de universiteit geschiedenis studeerde, werd ze in 1992 Miss Aardbeiprinses en in 1993 Miss Vlaanderen. Aan de universiteit geraakte ze bevriend met Bart De Wever. Het klikte zo goed dat Bart De Wever te gast is bij het huwelijk van Marie-Rose Morel met cardioloog Christian Schellemans. Een huwelijksfeest waar kaviaar met de soeplepel opgediend werd. Vader Chris Morel is een topman van Alcatell-Bell en bijgevolg niet onbemiddeld. Als Bart De Wever bij de verkiezingen in 2003 een opvallende kandidate zoekt voor de tweede plaats op de Senaatslijst van de N-VA contacteert De Wever Morel. Morel behaalt een goede score maar geraakt niet verkozen.
Een jaar later zijn er verkiezingen voor het Vlaams Parlement. Marie-Rose Morel ambieert een plaats op de CD&V-lijst. Daar kan men haar echter slechts een strijdplaats aanbieden, en bij de N-VA krijgt Morel niet de plaats die ze wil. Ze stapt dan maar over naar het Vlaams Blok die haar een verkiesbare plaats aanbiedt. Marie-Rose Morel wordt in 2004 Vlaams parlementslid en mag in het Vlaams parlement op de eerste rij plaatsnemen, vlak naast Filip Dewinter.
In 2005 – het Vlaams Blok is intussen Vlaams Belang geworden – worden Marie-Rose Morel en Vlaams Belang-voorzitter Frank Vanhecke steeds meer in elkaars gezelschap gezien. Marie-Rose Morel zorgt ervoor dat Frank Vanhecke assertiever wordt als partijvoorzitter, en niet langer alles overlaat aan Filip Dewinter en Gerolf Annemans. In 2006 verhuist Morel naar Schoten. Ze zou er de eerste Vlaams Belang-burgemeester kunnen worden, terwijl Filip Dewinter in Antwerpen zijn tanden stuk bijt op Patrick Janssens. Morel grijpt naast de burgemeesterssjerp in Schoten en valt in haar nieuwe woonplaats vooral op door het zwembad dat ze zonder vergunning aanlegt in haar tuin.
Met een interview in Het Laatste Nieuws in januari 2007 torpedeert Morel de samenwerking die Filip Dewinter aan het opzetten is met stemmenkanon Jean-Marie Dedecker. Dedecker komt uiteindelijk op met een eigen lijst die in belangrijke mate stemmen vergaart ten koste van het Vlaams Belang. In die periode begaat Morel een tweede ‘doodzonde’. Ze laat Frank Vanhecke Eric Deleu naar huis sturen, al jaar en dag vriend van Filip Dewinter en al even lang de man die het reclamewerk van het Vlaams Blok/Belang verzorgt. Deleu rekende voor zijn diensten een kwart meer aan bij het Vlaams Belang dan een Schotens reclamebureau zou aanrekenen.
Meer is niet nodig om de eeuwige vijandschap bij Filip Dewinter op te wekken. Gesteund door Rob Verreycken profileert Morel zich als de (anti-)vakbondsvrouw van het Vlaams Belang. Voorjaar 2008 manoeuvreert Filip Dewinter Bruno Valkeniers tot nieuwe Vlaams Belang-voorzitter, na twaalf jaar voorzitterschap van Frank Vanhecke. In Knack worden vermeende liefdesmails van Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke gepubliceerd die, naar later blijkt, door Eric Deleu aan Knack werden bezorgd. Filip Dewinter wil Morel niet meer op de lijst zetten voor de Vlaamse parlementsverkiezingen. “De speeltijd is over”, zegt Dewinter in januari 2009… op het ogenblik dat bekend geraakt dat Morel aan baarmoederkanker lijdt.
Marie-Rose Morel is niet de enige Vlaams Belangster die getroffen wordt door kanker, maar de enige die er zo uitgebreid mee in de media komt. In Humo pleit Marie-Rose Morel voor vrijheid, blijheid voor neonazi’s en negationisten. Verstandiger is haar pleidooi voor partijvernieuwing. In augustus 2009 wordt Marie-Rose Morel genezen verklaard van haar kanker. Ze zegt een kankerdagboek te publiceren, maar eerst nog een politiek boek te schrijven. Dat laatste zal er nooit komen, het kankerdagboek komt er wél. Bij de Europese verkiezingen scoort Marie-Rose Morel goed als lijstduwster, maar Filip Dewinter krijgt nog meer voorkeurstemmen en torpedeert daarmee het zitje voor Marie-Rose Morel in het Europees Parlement.
Het Vlaams Belang geraakt verscheurd over de strategie om het tij van de verkiezingsnederlagen te keren. Bij de federale verkiezingen in 2010 worden Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke pas op het allerlaatste gevraagd op de Vlaams Belang-lijst te staan. Ze weigeren dit. Na de derde verkiezingsnederlaag op rij voor het Vlaams Belang proberen Morel en Vanhecke Filip Dewinter de rekening te presenteren. Tevergeefs. In juli 2010 geeft Marie-Rose Morel haar ontslag als Vlaams Belang-lid.
In Humo doen Marie-Rose Morel en Koen Dillen hun boekje open over Filip Dewinter; het commentaar van Frank Vanhecke beroert de Vlaams Belang-basis. De kanker steekt terug de kop op in het lichaam van Marie-Rose Morel en in november 2010 verslechtert haar gezondheidstoestand drastisch. De gezondheidstoestand van Morel, waarover ze elke maandag een column kwijt kan in Het Laatste Nieuws, blijft de Vlaamse publieke opinie beroeren. Getuige de kijkcijfers als er een tv-programma is over Morels ziekte en Morels plaats als derde populairste Belg in de jaarlijkse Top-100 van de Het Laatste Nieuws-lezers.
Met Marie-Rose Morel verliest het Vlaams Belang haar grootste stemmentrekker bij het publiek dat niet traditioneel voor het Vlaams Belang stemt. Morel had de Marine Le Pen van het Vlaams Belang kunnen zijn, Marine Le Pen die het Front National (FN) terug naar boven stuwt in de kiespeilingen in Frankrijk. Maar er is ook een grote flou artistique over hoe anders het Vlaams Belang zou zijn met Morel aan het roer. Net zoals Marine Le Pen verschilde Morel niet fundamenteel van de oudere, hardere generatie Vlaams Belangers. Ze zou de boodschap alleen anders brengen.
Op het einde van haar leven is het terug aan tussen Marie-Rose Morel en Bart De Wever. Filip Dewinter en Gerolf Annemans zijn niet welkom op de begrafenis van Morel, en ook partijvoorzitter Bruno Valkeniers blijft weg. Alle 1.100 stoelen in de kathedraal van Antwerpen zijn snel bezet, en buiten blijven honderden mensen drie uren wachten tot het einde van de ceremonie. Bart De Wever is gevraagd te spreken bij de begrafenisplechtigheid en leest zijn tekst geëmotioneerd voor. Frank Vanhecke wordt op applaus onthaald wanneer hij, samen met Koen Dillen, uit de kathedraal komt en het portret van Marie-Rose Morel toont dat bij de afscheidsceremonie is gebruikt. Er zijn 2.000 bidprentjes gedrukt, maar niet iedereen kan er een bemachtigen.
Frank Vanhecke en Koen Dillen trekken voor een paar weken naar de Bed & Breakfast-zaak van Nouvelle Droite-schrijver Luc Pauwels in Frankrijk om een boek over Marie-Rose Morel te schrijven. Maar na 399 bladzijden weten we nog altijd niet waar la Morel politiek voor stond. Enkel in de Nederlandse krant Trouw lichtte Morel een tipje van de sluier. Inzake migranten was ze voorstander van een “hard uitzettingsbeleid, desnoods manu militari”. Alleen moest dit niet met slogans, maar met een “power-pointpresentatie” aanbevolen worden.
Een maand vóór haar overlijden huwt Frank Vanhecke met Marie-Rose Morel. Haar zus Ann-Marie vertelde daarover voorbije zaterdag in Gazet van Antwerpen: “Ze heeft dat vooral gedaan met de bedoeling haar kinderen (uit haar eerste huwelijk, AS) veilig te stellen. Ze had een mooi huis waar ze haar ziel in had gestoken, en ze wilde dat het naar de kinderen zou gaan. Door met Frank te trouwen, kreeg hij het vruchtgebruik ervan (…). Er was na Roos’ dood eerst nog een sterke band met Frank, maar toen hij een nieuwe relatie kreeg, was dat moeilijk voor mijn ouders. Hij heeft dan achter hun rug het huis overgekocht van de vader van de kinderen, en dat heeft een enorm gat geslagen. De wil van Roos was geschonden.”
Ook bij het Vlaams Belang van Tom Van Grieken is “de wil van Roos” geschonden. Eric Deleu, die onder impuls van Marie-Rose Morel buitengezet werd als reclameman omdat hij een kwart meer aanrekende dan een ander reclamebureau, en vervolgens met vermeende liefdesmails tussen Morel en Vanhecke naar Knack stapte, werd aangeduid als één van de twee Vlaams Belangers in de raad van bestuur van de VRT. Het Vlaams Belang mocht ook de voorzitter leveren voor de commissie Binnenlandse Zaken, Veiligheid, Migratie en Bestuurszaken in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Het Vlaams Belang schoof hiervoor Ortwin Depoortere naar voren. Ortwin Depoortere die weigerde naar de begrafenis van Marie-Rose Morel te gaan omdat Bart De Wever er zou spreken.
Eén jaar na het overlijden van Marie-Rose Morel geraakt bekend dat er een nieuwe liefde is in het leven van Frank Vanhecke: huisarts Katrijn Van Tilborgh die als overbuurvrouw palliatieve zorgen verleende aan de zieke Marie-Rose Morel. Frank Vanhecke is intussen met haar gehuwd. Politiek houdt Vanhecke zich in de luwte, maar hij is zeer tevreden over Tom Van Grieken als Vlaams Belang-voorzitter. “Hij is een betere voorzitter dan ik was”, zei Frank Vanhecke laatst aan ’t Pallieterke.
Wie tot N-VA behoort is ofwel een nazaat van de collaboratie met het wrede naziregime, ofwel iemand die (nog) niet op de hoogte is van het bijzonder duistere verleden van die fascistoïde partij, ofwel iemand die willens nillens behoort tot die bende van landverraders, die net als de collborateurs tijdens de Tweede Wereldoorlog er niet voor terugschrokken om eigen land-, streek- en dorpsgenoten, ja zelfs eigen familie te verraden aan de bezetter om in de gratie te staan.
N-VA is inderdaad ontegensprekelijk een ethisch verwerpelijke partij. Daarmee is zowat alles gezegd.